Wiersz: „Pożegnanie przedszkola”
Lato się śmieje, czas na wakacje!
Pa, pa, zabawki! Żegnaj, przedszkole!
Zawsze będziemy o was pamiętać,
stawiając krzywe literki w szkole.
Starszak potrafi: budować wieże,
rozpoznać w książkach najdziksze zwierzę,
układać puzzle, kroić warzywa,
wie, że się pokłuć można w pokrzywach.
Zna pory roku, kierunki świata,
wie, że na miotle nie da się latać,
sam się ubiera, buty sznuruje,
mówi: „przepraszam, proszę, dziękuję”.
1. Kończymy już przedszkole, do szkoły czas,
zeszyty i tornistry wołają nas,
A my nie chcemy, nie chcemy jeszcze iść.
Ref. Tak bardzo nam tu dobrze,
że nie chcemy wcale jeszcze iść.
2. Wakacje szybko miną, a potem już,
zadzwoni pierwszy dzwonek, lekcje tuż-tuż
A my nie chcemy, nie chcemy jeszcze iść.
Ref. Tak bardzo nam tu dobrze,
że nie chcemy wcale jeszcze iść.
3. Lecz co tu robić, w życiu zawsze tak jest,
że upływają lata, starszym się jest.
A my nie chcemy, nie chcemy starsi być.
Ref. Tak bardzo nam tu dobrze,
że nie chcemy wcale jeszcze iść.